Met zulk perfect wandelweer besloten we een geïmproviseerde picknick in te pakken en de bergen in te trekken. Als we vertrekken, hebben we geen plan en nadat we uit de auto zijn gestapt, besluiten we dat onze eerste stop het schattig genaamde "honinghuis" in het dorp Osmaniye moet zijn.
We rijden zo'n 20 km over kronkelende landweggetjes door de bergen van het schiereiland Bozburun naar het Honingmuseum. De treffend ontworpen zeshoekige gebouwen nestelen zich op de heuvel boven het charmante dorp en zijn zeker een bezoek waard als u een dag op het schiereiland Bozburun doorbrengt.
Het vertelt het verhaal van de lokale honingproductie door de eeuwen heen en herbergt een fascinerend museum met voorwerpen die dateren uit de tijd dat honing en de voordelen ervan enkele duizenden jaren geleden werden ontdekt.
Mugla regio, dennenhoning hotspot
Turkije behoort tot de top 5 van honing producerende landen ter wereld en is 's werelds grootste producent van dennenhoning. 92% van de wereldproductie van dennenhoning wordt geproduceerd in de Egeïsche regio van Turkije en 8% in Griekenland. De regio Muğla draagt voor 75% bij aan de productie van dennenhoning, 30% komt uit Marmaris en omliggende plattelandsgebieden.
Na de rondleiding worden we getrakteerd op een heerlijk gerecht van verse yoghurt besprenkeld met honing en stuifmeel. Dit geeft ons de extra energieboost die we nodig hebben voor de wandeling die voor ons ligt. Na afscheid te hebben genomen van de museumgids gaan we op pad zonder te weten waar we heen gaan.
We slaan de weg af en volgen een afgelegen pad het bos in. Na een paar minuten worden we omringd door een heerlijke stilte, alleen onderbroken door het gezang van de vogels en af en toe het geblaat van de berggeiten die ons vanaf een veilige afstand gadeslaan.
We beginnen voorzichtig te lopen als we onder onze voeten de tere kopjes van de saffraan-melkkoppaddenstoelen (door de lokale bevolking Çıntar genoemd) hun weg zien banen door de aarde van de bosbodem. Deze paddenstoelen zijn pas laat in de herfst verkrijgbaar en groeien volop in de dennenbossen. Dorpelingen zijn dol op deze roestrode lekkernijen en gedurende een paar korte weken per jaar worden ze op lokale markten in zakken verkocht. We vertrouwen niet volledig op onze expertise in het identificeren van paddenstoelen, dus laten we het verzamelen over aan de experts.
Na nog een paar kilometer en met een strakblauwe lucht besluiten we dat het tijd is voor een lunchpauze en gaan we op zoek naar een comfortabel plekje. We stuiten op een uitnodigende weide waar zonlicht door de hoge dennen stroomt en leggen onze picknicklunch op de grond neer.
Na lekker gegeten te hebben, hadden we graag de rest van de middag op deze heerlijk rustige plek doorgebracht. Onze licht pijnlijke voeten smeken om verlenging van de pauze, maar we pakken resoluut de restjes van onze lunch in en vervolgen onze tocht, gaan weer op pad en vervolgen onze reis.
In dit afgelegen gebied leeft de bevolking niet alleen van de honingproductie, maar ook van de landbouw en veeteelt. Het is dan ook niet verwonderlijk dat we ineens midden op de weg een kudde koeien en hun hardwerkende herderin tegenkomen. We stoppen en zwaaien naar de "koedame" terwijl de koeien zonder haast en zonder acht te slaan op onze aanwezigheid langs ons slenteren.
Terwijl de zon steeds lager aan de hemel staat, zien we ons doel voor ons en met een gevoel van opluchting en voldoening laten we onze vermoeide benen rusten aan een gammele tafel en stoelen in het openluchttheehuis, dat in het midden bevindt van het kleine dorpje Bayır staat.
Beroemd geworden door de enorme, oude plataan in het midden van het dorp, is Bayır nu een integraal onderdeel van de toeristenkaart en wordt het elk jaar bezocht door talloze jeepsafari's en andere reizigers. Er wordt gezegd dat als je drie keer om de gigantische boom loopt, wensen uitkomen. Te moe om dit te proberen, kiezen we voor een verfrissend glaasje çay.
Omdat het laat in de herfst is, is het dorp bijna uitgestorven. Desondanks staan de marktkraampjes nog steeds vol met potten van de heerlijke, lokaal geproduceerde honing, en terwijl de zon zijn gouden licht op het plein werpt, kunnen we het niet laten om meerdere potten van de levendige amberkleurige vloeistof te kopen.
Als we naar huis rijden zijn we uitgeput en blij. We vragen elkaar wat we vanavond gaan eten.
"Thee, toast en honing!" zeggen we allemaal in koor!
Zoekt u nog een hotel in Marmaris? Via deze link vindt u een van de grootste aanbieders.