Natuurlijk wordt Köyceğiz nu erkend als een langzame stad in het Cittaslow Network, een internationale groep steden waar het goed en gemakkelijk is om te wonen.
Omgeven door hoge bergketens in het noorden en noordoosten, is Köyceğiz erin geslaagd om grotendeels buiten de radar van de zwermen toeristen te blijven. Gelegen aan de oevers van het meer van Köyceğiz, biedt de stad bezoekers iets rustigere zomeractiviteiten, zoals chillen aan het meer of een boottocht maken in plaats van te enthousiast te zijn op strandfeesten. Als een zoete start van uw bezoek, zodra u de stad binnenstapt, verwelkomt de geur van citrus u dankzij de omringende citrusbomen van de stad en de vriendelijke lokale bevolking helpt u graag om u meteen thuis te voelen.
Köyceğiz is een heerlijk rustig toevluchtsoord. U kunt Caretta carettas bekijken na een korte boottocht vanaf het meer of de historische ruïnes van eerdere beschavingen bewonderen. De stad heeft geen verkeerslichten in het centrum van de stad, wat bijdraagt aan de claim dat het een van de meest vredige plekken op aarde is. De stad verbood ook het gebruik van kolen voor verwarming vele jaren geleden om de luchtkwaliteit te behouden.
Gedurende de geschiedenis van de mensheid heeft het zuidwesten van Turkije altijd een beroep gedaan op beschavingen die hun culturen willen opbouwen en hun stempel op de wereld willen drukken. Dankzij het milde klimaat en de ongeëvenaarde schoonheid heeft Köyceğiz ook talloze beschavingen gehuisvest.
De geschiedenis van Köyceğiz gaat terug tot 3400 voor Christus. Uit gegevens blijkt dat de eerste beschaving die in deze regio leefde de Carians waren en ze werden gevolgd door de Scythen, Assyriërs, Ioniërs, Dollars, Akalar, Perzen, Hellenen, Seleccanen, Romeinen, Seltsjoeken en Ottomanen.
Tegenwoordig is het mogelijk om de ruïnes van de oude stad Kaunos, een stad in het oude Caria, te bezoeken. Wat deze site zo interessant maakt, zijn de mensen die er woonden. Archeologen en historici geloven dat de Kaunosiërs de inheemse bevolking van Anatolië waren vanwege hun unieke taal, gebruiken, rituelen en overtuigingen, waarbij ze hun eigen god, Baselius Kaunios, aanbaden. Als gevolg hiervan vestigden ze hun eigen erfenis die nu wordt weerspiegeld door de inspanningen om de kostbare langzame levensstijl van zijn moderne tegenhanger te behouden.